Grzyby z Yuggoth I - V

Zanim zaczniesz zapoznaj się z wprowadzeniem.

I. Księga
Pomieszczenie było ciemne, zakurzone, zapomniane...
W plątaninie starych alejek i w pobliżu nabrzeży,
Cuchnące dziwnymi przedmiotami wyrzuconymi przez morza,
Otoczone tajemniczą mgłą którą zachodnie wiatry wzburzyły.
Małe szklane okienko, przesiąknięte dymem i rdzą
Ukazało jedynie książki, w stercie niczym poskręcane drzewa,
Gnijące od podłogi aż po dach - zbiory
Rozkładających się małym kosztem starych tradycji.

Wszedłem, zauroczyłem się i z pokrytego pajęczyną stosu
Podniosłem najbliższą księgę którą i przekartkowałem ją,
Zadrżałem patrząc na niezwykłe słowa które zdawały się skrywać
Jakąś tajemnicę, przerażającą w oczach człowieka.
I rozglądając się za kimś doświadczonym w tym rzemiośle
Nie znalazłem nikogo, odnalazł mnie śmiejący się głos.

II. Pościg
Trzymałem księgę pod swym płaszczem, z trudem
Starając się ją ukryć przed niepożądanym wzrokiem;
Śpiesząc się poprzez stare, zabytkowe uliczki
Oglądając się przez ramie i nerwowo krocząc.
Niepojęte, skryte okna w starej chwiejnej cegle
Przyglądały mi się ukradkiem kiedy przyspieszałem kroku,
I rozmyślając o tym co skrywały, odchodziłem od zmysłów
Jedynie by rzucić okiem na czyste, błękitne niebo.

Nikt nie widział bym brał księgę - lecz mimo to
Pusty śmiech powtarzał się w mojej wzburzonej głowie,
I mogłem się tylko domyślać, jakie ciemne, chore myśli
Czaiły się w głosie którego nasłuchiwałem.
Nieznaną stała się droga - podobnie oszalały ściany -
A daleko za mną, słychać już było podążające kroki.

III. Klucz
Nie wiem jakie kręte, niepojęte szlaki
W tym bezmiarze mórz znów przywiodły mnie do domu,
I niepewnie śpieszę, choć wciąż drżąc na ganku
Pragnę wejść do środka i zaryglować ciężkie drzwi.
Mam księgę, która wskazała ukrytą drogę
Przez pustkę i kosmiczne pejzaże
Malujące ogrom niezmierzonych światów,
Skrywając zagubione wieki, dla ich własnego dobra.

Nareszcie był mój, klucz do tych niewyraźnych wizji,
Zachodów słońc i mrocznych lasów ozdobionych
Mglistą otchłanią ponad ścisłościami tego świata,
Czających się niczym wspomnienie nieskończoności.
Klucz był mój, lecz gdy się tak gapiłem mamrocząc,
Okno na strychu zadrżało z lekką niepewnością.

IV. Rozpoznanie
Wspomnienia znów powracają, gdy jako dziecko
Pewnego dnia widziałem - tylko raz - dolinę starych dębów,
Szarość porannej mgły tulącej w swych ramionach
Oddalające się postacie które w obłędzie przekląłem.
I wciąż te same - pastwiska, łąki i dzicz
Otaczająca ołtarz w którym wyryte słowa
Wzywały Nienazwanego dla którego przed eonami
Setki palono róż z nieświętych wysokich wież.

Widziałem ciało rozciągnięte na tym wilgotnym kamieniu,
I wiedziałem, że ucztującymi nie byli ludzie;
Wiedziałem, że ich obcy szary świat nie był Ziemią;
Lecz Yuggoth, pominięty w gwieździstej przestrzeni,
Wtedy człowiek zapłakał patrząc mi w oczy,
Daleko za późno, wiedziałem, że nim byłem ja!

V. Powrót
Demon obiecał zabrać mnie do domu,
Do cienistej krainy, która przypominała mi
O wysokich krętych schodach prowadzących na taras;
Do wspomnień o marmurowym murze głaskanym przez wiatr.
Podczas gdy głęboko pod ziemią labirynt nad labirynty,
I wieża nad wieże leżą zburzone, przy morzu rozciągnięte.
Raz jeszcze, obiecał mi, że będę zachwycony
Widokami z wysoka i szumem pieniących się wód.

To wszystko mi obiecał, i przez gwieździstą bramę
Rzucił mną, nad plującymi płomieniami ognistych jezior,
Ponad złocistymi komnatami bezimiennych bogów w czerwieni
Drżących z przerażenia przed nadchodzącym przeznaczeniem.
I wtedy czarna czeluść otworzyła się jakby morskim głosem:
"Tu był twój dom", demon kpił: "gdy tak beztrosko marzyłeś!"

_
Uwagi, komentarze, stosowną konstruktywną krytykę proszę zostawić jako komentarz, dzięki. Następna piątka najprawdopodobniej za tydzień.